Οk, ξέρω δεν γράφω πολύ στο blog (θα μου πεις, τί δεν γράφεις κουκλίτσα μου; Από τον Σεπτέμβριο έχεις να το αγγίξεις). Γι'αυτό αποφάσισα να γράψω τώρα, 3μήνες μετά. Ίσως να παραλλήλισω τα συναισθήματα φυγής που είχα τότε με τώρα.. Και όχι δεν είναι beauty related, καθόλου related θα έλεγα.
Τότε, τρελαμένη να έρθω Λονδίνο, τώρα πάλι, τρελαμένη για Ελλάδα.
Ωραίο το Λονδίνο δεν λέω. Πάντα την αγαπούσα αυτή την πόλη και πάντα κάτι μέσα μου μου έλεγε ότι κάποια μέρα εγώ θα ζήσω εδώ. Αλλά δεν είναι Ελλάδα βρε παιδί μου.
Έρχεσαι και θαμπώνεσαι από το glamorous που πολύ ωραία σου το πλασάρουν οι Βρετανοί και ο πρώτος μήνας σου φαίνεται φανταστικός, τέλειος, ότι έχεις καταφέρει κάτι τέλος πάντων. Και μετά ακολουθεί το πρώτο ''μου λείπει''.. σπίτι, οικογένεια, φίλοι, φίλος...Ελλάδα... ήλιος, θάλασσα...
Προσωπικά, αυτή τη στιγμή, 10 μέρες πριν πάρω το αεροπλάνο για Ελλάδα, μου λείπουν τα πάντα.. Και εκείνες τις στιγμές σκέφτομαι γιατί όντως μου λέιπουν; Και η απάντηση έρχεται αυτόματα σαν διάλογος με έναν άλλο μου εαυτό.. Είναι γιατι δεν ξέρω για πόσο ακόμα θα μου λέιπει.. Είναι γιατί δεν ξέρεις πότε θα πάρεις το αεροπλάνο της οριστικής επιστροφής, ή καλύτερα αν θα το πάρεις ποτέ.. Γιατί όπως λέει και η φίλη μου η Κατερίνα, η Ελλάδα πάντα θα μοιράζει εισιτήρια... μονής διαδρομής...
